Fanfiki

[kilmindaro]

...czyli coś, czego tu brakowało od dawna.

Na początek dam link do najdziwniejszego fanfika, jakiego dane mi było czytać - Imperium of Suzumiya Haruhi. Jest to połączenie uniwersów WH40k, Melancholy of Haruhi Suzumiya i dziesiątek innych anime (z Lelouchem jako Horusem na przykład )

[Dyzio_USSJ]

...czyli coś, czego tu brakowało od dawna.

Na początek dam link do najdziwniejszego fanfika, jakiego dane mi było czytać - Imperium of Suzumiya Haruhi. Jest to połączenie uniwersów WH40k, Melancholy of Haruhi Suzumiya i dziesiątek innych anime (z Lelouchem jako Horusem na przykład )

o_O Połamany fanfik, lubie Haruhi (avatar ), ale dla mnie to trochę już zbyt dziwny fanfik, momentami nudny ale da się czytać .

[kilmindaro]

ale dla mnie to trochę już zbyt dziwny fanfik, momentami nudny

Eee tam, nie znasz się ;p I nie nudny, a "Trzymający w napięciu" Jak w ogóle cokolwiek związanego z WH40k może być nudne? Ta idea jest zbyt abstrakcyjna, żeby była prawdziwa

Fanfików z WH40k mam jeszcze kilka, nikt ich pewnie i tak nie będzie czytał, więc póki co fanfik... z WH40k i HP (Harry Potter). Taki durny crossover po prostu xD

-------------------------------------------------------------------------------------------------------
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
-------------------------------------------------------------------------------------------------------

To; Lord-Inquisitor Von Grimm, Ordo Hereticus
From; Inquisitor Bigotin, Ordo Hereticus
Subject; Inquisitorial Purge BD-4992 "The Hogwarts Purge"
Transmitted; Inquisitorial Fortress, Bethor VIII
Transmitter; Astropath Ginla
Receiver; Astropath Wulesh

Salutations Lord!

I am pleased to report that the heretical witch-coven, the sect known as "Hogwarts" has been eliminated, and every member of this vile cult has been cleansed with fire and sword.

Accompanied by five squads of veteran Inquisitorial Stormtroopers, two-hundred local militia, a dozen arco-flagellants, two Penitent Engines, and three squads drawn from the Order of the Holy Nimbus, we began our assault upon the fortress of the enemy at dawn's first light.

We stormed the grounds, suffering only minor casualties from various self-defence spell-traps that the enemy had placed within the grounds. These traps were disposed of quickly by my cadre of sanctioned psykers, and we able to press on.

We were soon accosted by a heavily-haired mutant of exceptional height and bulk (see pict attachments 00-03) upon approaching the castle's main portcullis. He was accompanied by a variety of abominable creatures (pict attachments 04-16), gruesome beasts which looked like twisted parodies of ancient creatures of legend- such beasts included a disturbing horse/eagle hybrid and assorted scorpion/crab-like creatures, each one the size of a small landcar, amongst others. The large mutant challenged us in an accent I did not recognise, but no doubt it was speaking in some daemonic tongue. I ordered the attack. The creatures of the mutant beastmaster took a heavy toll on the local militia and my Stormtroopers, but our numbers and weaponry were superior, and the Sisters of the Holy Nimbus swiftly brought down the creatures with bolter, melta and flamer fire. The giant mutant beastmaster possessed incredible strength and endurance, and managed to inflict crippling damage on one of the Penitent Engines and kill and seriously wound twenty-three militia, Sisters and Stormtroopers before it was brought down by the holy rage of the arco-flagellants (three of which perished due to lethal combat stimm overdose- in death, they have been granted His Forgiveness).

We consolidated our position and set up a strong foothold whilst our chirurgeons and Sisters Hospitaller provided healing for the wounded and mercy for the dying.

To the south, I glimpsed an oval structure that appeared to resemble a standard Imperial amphitheatre or coliseum (pict attachments 17-20). Six tall poles, topped with huge hoops, were situated on this "pitch", three at each end. I theorised that the cult held some form of diabolical rituals or ceremonies there, and that the hoops were utilised in these.

No sooner had our wounded been comforted and aided by our medical staff, the witches of the Hogwarts School appeared. I was at first shocked at the average age of our foe; the youngest seemed to be ten years of standard, the oldest no more than seventeen. They were led by five older psykers (see accompanying pict-files 21-25), and they outnumbered us nearly two to one. At first, I foolishly thought that fighting children would be no challenge, but I chastised myself, remembering that each of these younglings was an illegal psyker, taught by their council of the older rogue psykers.

The eldest of the rogue psykers (pict 21), whom I presumed to be the leader, stepped forward, and I saw the malevolence and hatred in his eyes that spoke of a man driven insane by the daemonic power which he wielded. He personally addressed me, giving his name as Albus Dumbledore, but I did not wish to bandy words with a heretic and a witch, so before he could speak any further and bewitch me, I disposed of him with my stake crossbow and gave the order for my force to attack.
Pandemonium erupted immediately. The younger psykers were herded back into the castle by two of the "teachers"; a wrinkled midget (pict/subject 24) and a portly woman bedecked with scraps of local flora (pict/subject 25). The older children retaliated, led by the other two psykers, a crone-faced woman (pict/subject 22) and a cadaverous man with long black greasy hair (pict/subject 23).

The psykers launched a variety of psychic attacks that killed and/or otherwise incapicitated my warriors. I saw some terrible things. Two Stormtroopers stumbled and fell to the ground, as if their limbs had ceased to function. Sister-Palatine Lucresia was transmuted in a second from a proud warrior of the Adepta Sororitas to a pewter goblet. Local militia either burst into laughter so violent that their blood vessels burst, or were inflated like carnival balloons. Arco-flagellants slipped and collapsed as the ground beneath them was turned to ice. I remained unscathed, thanks to the protection offered by my hexagrammic wards and my accompanying sanctioned and penitent psykers.

I rallied my troops and pressed the attack. Many of the child psykers were slain by the accurate firepower of my Stormtroopers and the Sisters, and they fled in craven dissarray, only to be picked off at the leisure of my warriors and I. Subject 23 was bisected by Sister Superior Paminda's eviscerator, whilst Subject 22 met the Emperor's Judgement at the claws of the Penitent Engine.

We advanced into the castle, gunning down resistance where we found it. Subjects 24 and 25 were killed as they defended the younger heretics, many of whom surrendered after the deaths of their "teachers". I tasked Stormtrooper Lieutenant Virone with prisoner detail, and he and his squad set about dealing with the captured children, taking them to the evac zone and transferring them to the null-cells aboard the Persecution, where they would await interrogation and execution.

We finally came across the last point of resistance in the great hall of the castle, a room so seeped in obscene witchery that I permitted only the Sisters and my personal staff to accompany me inside- I could not risk the corruption of the Stormtroopers.

At the end of the hall stood four figures (picts 26-29), all of them young psykers. Three of the psykers were male, and one was female. They began a last-ditch defence, but their efforts were in vain. The blonde, arrogant-looking male (pict/subject 27) was reduced to ashes by my gun-servitor's plasma cannon, and the freckled, red-haired male (pict/subject 2) took a trio of bolter shots to the chest. The female, a young girl with long, curly brown hair (pict/subject 26) surrendered to us, and I immediately placed an inhibitor upon her (I have since transferred Subject 26 to my own staff, where she now serves as a penitent psyker).

The final male, a boy with thick black hair, spectacles, and a curious scar on his forehead (pict/subject 29) was monstrously powerful for one so young, and claimed the lives of four Sisters, my two gun-servitors, and Interrogator Delaun before he was stopped. As Interrogator Tesze held him in the jaws of her mancatcher, I prepared my power stake for the killing strike. Subject 29 looked at me frantically and cried out; "You idiot muggle! If you kill me, Voldemort will return!"

I presumed that "muggle" was some sort of profane cult slang. I had no idea who "Voldemort" was/is, but I assume that the witch's babble was a desperate and useless plea to prevent me from dispensing justice. I paid his rambling no heed, and impaled his heart with my sacred power stake.

Our mission a success, we ransacked the castle for any heretical items that would need to be immediately destroyed to prevent them from corrupting the servants of the Emperor any longer. We found all manner of wands, ingredients, spellbooks and scrolls, and curious orb-shaped relics (picts 30-32; note the curious wings that adorn the tiny golden ball in pict 32). All was put to the cleansing flame.

Upon our return to the Persecution, I gave the order for Captain Yevonce to begin the orbital bombardment of the castle, completely obliterating the vile structure. As we made warp transition to Bethor VIII, I and my staff began the interrogation of the young witches.

My apologies for the lack of transcripts at this current moment, but I regret to announce that both my scribe-skull and auto-savant are both out of ink and parchment, and Interrogator Tesze has been forced to transcribe the interrogations from the various vox-thief recordings. The transcripts will be with you shortly, my Lord.

The stain of the Hogwarts coven has been wiped from the Emperor's glorious realm.

Your Servant,
Inquisitor Predujis Bigotin

-------------------------------------------------------------------------------------------------------
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Oczywiście fanfik jest srogo przegięty (zbyt wysokie straty po stronie Inkwizycji xD), ale czytać da się (jak się jest fanem WH40k to tym bardziej )

[Diann]

w tym dziale fanfici muszą zawierac elementy anime?

[kilmindaro]

w tym dziale fanfici muszą zawierac elementy anime?

Nieee, przecież widzisz, że w poście wyżej jest Harry Potter i WH40k. "I żeby nie było niczego z anime", jak to Krzysztof Kwazinowicz raczył kiedyś trafnie zauważyć.

[Diann]

Miałem chwile zawahania podzielenia się cześcią 1-szą fanfiku mojego autorstwa, ale nie jestem pewien czy to zrobić...
Po prostu jest to tylko część pierwsza i nie chce mi się później dawać następnych

[kilmindaro]

Miałem chwile zawahania podzielenia się cześcią 1-szą fanfiku mojego autorstwa, ale nie jestem pewien czy to zrobić...

Dajesz! Najwyżej zostaniesz kompletnie wyśmiany przez wszystkich nas tutaj tak, że aż wstydził się będziesz kiedykolwiek tu znowu pokazać, ewentualnie potniesz się z rozpaczy ^____^

Albo zyskasz uznanie i twój pomnik stanie na placu czerwonym.

[Diann]

SETANEIRO: KRONIKI PUTKOWI


CZĘŚĆ I - PRELUDIUM
By setaneiro®


OD AUTORA
Życie. Czym ono jest? Niekończącą się serią udręk i cierpień, sprawdzianem naszej wytrwałości i odwagi, a może testem mającym na celu wyłonienie najsilniejszych i najlepiej dostosowujących się osobników?
Jak do tej pory nikt jeszcze w pełni nie odpowiedział na to pytanie. I chodzi tu także o biologów czy naukowców z innych dziedzin nauki próbujących rozwikłać wszystkie tajemnice naszego niezwykle skomplikowanego żywota.
Okazuje się jednak, że odpowiedź jest niezwykle prosta i wręcz zaskakuje swym banałem. Słyszymy ją bowiem na każdym kroku i w każdej chwili naszego krótkiego, lecz barwnego życia. Nie wiecie o co chodzi? Pomyślcie ^__^
Takie samo zadanie czeka teraz głównego bohatera.
Porzucony na pustkowiach, samotny i zdany na łaskę żywiołu budzi się zapominając o swojej przeszłości, na ciele znajdując blizny świadczące o dawno już zagojonych ranach i krew. Ale skąd się one wzięły?
Zmuszony zostaje do podjęcia walki o odzyskanie pamięci i znalezienia odpowiedzi na wiele dręczących go pytań, także na to jaki jest cel jego życia i po co wciąż żyje? Lub kto mu na to pozwala?
Jedno jest pewne, zanim spełni swój cel (jeśli oczywiście to uczyni) ucierpi jeszcze więcej, straci znacznie więcej niż stracił do tej pory, ale czy będzie z podjętej walki dumny? Czy rzeczywiście będzie walczył o ten "szczytny" cel?
Czy na pewno w ogóle będzie walczył?
Zobaczymy...

Ale wojna, na zawsze zostanie taka sama…
Miłego czytania ^__^
setaneiro (kiedyś Diann lub Koveras)

Ach, bym zapomniał: W tekście występują kolokwializmy i inne tego typu „kwiatki” wrażliwe dla czułego i kochającego czystość języka polskiego odbiorcy. Ale zrozumcie mnie. Jak mogą takie wyrazy nie występować w świecie Fallout’a? Dlatego proponuję, żeby każdy taki „uczuciowiec” jak znajdzie taki wyraz, niech go sobie zakreskuje. A proszę bardzo! ^_________^


“A lifetime ago, with frozen eyes they closed the door.
Suddenly I realized what locks are for.
No trusting them anymore, lights - are - out.”
Sonata Arctica – The Cage



ROZDZIAŁ I - SEN

Oko, szara skóra, szare białko i ciemna powieka. Tylko źrenica wyróżniała się swoją nienaturalną barwą brązu. Delikatny odcień odznaczał się na tle mrocznego tła. Jednak po głębszym przyjrzeniu na źrenicy odmalowywał się obraz. Nagle znikąd pojawiło się drzewo a wraz z nim rozłożyste gałęzie. To oko na coś patrzyło. Czy tylko na drzewo?
Dlaczego ja to widzę? Co mam przez to rozumieć? –usłyszał głos w duchu.
Nagle obraz rozmył się zasnuty tajemniczą mgłą.
Ktoś leżał. Nie wiedział kto. Pewnym można być tylko tego, że postać ta była ranna. Wysoki, ciemnowłosy mężczyzna odziany w zielony, potężny pancerz z dziwnym logiem na płycie barkowej leżał skulony na kamiennej wypolerowanej posadzce trzymając się obiema rękoma za brzuch. Znak wydawał się znajomy, ale… nic więcej. Deja vu, najpewniej… Mężczyzna uniósł rękę i zniszczoną rękawicą zasłonił przed kimś twarz.
Błysk i znów mgła... Co tym razem?
Szedł przez miasto, Niedawno musiało stać się tu coś strasznego, bowiem większość budynków zamieniła się w kompletną ruinę. Wszędzie wokół niego leżały porozrzucane rzeczy. Od kawałków ciuchów, przez jakieś urządzenia po zabawki i kawałki gruzu. Ale dlaczego to wszystko było czerwone? Dlaczego widzę wszystko na czerwono!? Lustro. Mam pomysł – pomyślał. Mężczyzna podszedł powoli do niego i już miał się w nim przejrzeć, gdy szklana tafla pękła rozsypując się na setki drobnych kawałków. W sekundę później głowę przybysza przeszył potworny pisk. Chwytając się za uszy podniósł wzrok i zauważył jak setki ludzi pojawiających się znikąd przechadza się między zniszczonymi budynkami. Dorośli, dzieci, starcy... Otaczała ich delikatna szara poświata, która niczym mgła pokrywała całe ich ciało delikatnie rozmywając się i rozpraszając w wyniku najmniejszego ruchu. Widział setki zamglonych postaci ciągnących za sobą smugi szarej mgły. Nagle jeden z mężczyzn pojawił się przed nim i przeszedł przez jego ciało, by za chwilę przeniknąć przez ścianę budynku. Zaskoczony rozejrzał się wokół i niczym w słabym spektaklu zauważył setki postaci przechodzących(!) przez ściany i siebie nawzajem. Mężczyzna krzyknął, ale nic nie było słychać. Z jego gardła nie dobył się żaden odgłos.
I nagle przypomniała mu się twarz tego starca... pozbawiona cienia emocji, zimna i bezbarwna...
Pisk...



ROZDZIAŁ II - PRZEBUDZENIE

Co się ze mną stało? Gdzie jestem? - zapytał w myślach. Samotny i ranny ocknął się w nieznanym mu miejscu, co jednak nie było nie było najgorsze. Najbardziej bolała go świadomość, że… nic nie pamiętał.
Walcząc z potwornym bólem głowy prawą dłonią chwycił się za czoło badając czy wszystko z nią w porządku. Mimo, że wyczuł krew wiedział, że nie stało się nic poważnego i po chwili spróbował się podnieść. Z wielkim trudem, stękając z wysiłku z trzęsącymi nogami ustał niemal wyprostowany i omal znów nie upadł oślepiony przez niespodziewany błysk słońca. Zasłonił twarz dłonią i rozejrzał się wokół.
Omal nie krzyknął, gdy zobaczył leżące parę metrów od niego ciało. Zorientował się, że mężczyzna nie żyje po poszarpanym ubraniu na klatce piersiowej i pokrwawionym pistoletem leżącym tuż obok trupa. Miał on na sobie zielonkawy uniform z wyszytą na klatce piersiowej podobizną… hej, o znał skądś ten znak. Natychmiast przypomniał sobie skąd. Ten dziwny sen…
- Co tu się do diabła stało? - zdziwił się słysząc własny głos.
Dopiero, gdy ten pierwszy raz otworzył usta zrozumiał jak bardzo chciało mu się pić. Rozejrzał się, jednak wokół nie widział nic poza tamtym ciałem… Wokół znajdowało się jedynie jakieś wyschnięte drzewo, trup I leżąca obok broń oraz resztki jakiegoś drewnianego wozu. A wokół morza złotego piasku. Nieznajomy usiadł zrezygnowany i podparł głowę ramionami.
I co mam teraz zrobić? – pomyślał smutno. – Nie mam jedzenia, wody, żadnej broni i nic nie pamiętam. Ech… co ja takiego zrobiłem? Nie wiem nawet gdzie jestem. Czemu to wszystko wokół wygląda tak cholernie podobnie? Co mam ze sobą zrobić?

- Póki istnieją gwiazdy, zawsze jest jakaś nadzieja.

Co? – mruknął rozglądając się wokół. – Chyba się przesłyszałem… , ale to wcale nie jest takie głupie. Tylko skąd ja w ciągu dnia wezmę gwiazdy?!
Mężczyzna przetarł zabrudzoną twarz dłonią w poszarpanej rękawicy o głośno wypuścił z siebie powietrze jakby chcąc to wszystko z siebie wyrzucić.
- A co mi tam. - wzruszył po chwili nieznacznie ramionami i chwiejnym krokiem podszedł do ciała, a następnie przeszukał je.
Nic. Nie było w nim nic poza butelką RotGut'a... Butelką?! Co to RotGut? Ehhh… Nie ważne co jest w środku i jak to się nazywa… To JEST PŁYNNE!
Uśmiechnął się przebiegle i jak wygłodniały drapieżca rzucił się na szklany pojemnik. Nie zastanawiał się wiele, gdy wychłeptał duszkiem całą zawartość butelki. Po chwili zrozumiał swój błąd.
- Aaa! Mo.. j..e.. GARDŁO! - krzyknął i krztusząc się opadł na kolana walcząc z atakiem kaszlu. Co tam do cholery było?! – wrzasnął w myślach.
Wciąż kaszląc, na kolanach podpełzł do najbliższego pnia. Leżał pod nim tak długo, aż gardło przestało go palić żywy ogniem.
Pierwsze co zrobię, to znajdę najbliższy bar, znajdę kolesia co to produkuje i go zabiję... - pomyślał wściekły leżąc. Rozkoszował się w myślach planując co zrobi temu handlarzowi za nie umieszczanie ostrzeżenia pod nazwą trunku, lecz po chwili większa część złości mu przeszła. W końcu nie chciało mu się już pić. Zresztą nie czuł też gardła i wiedział co to RotGut. Teraz jednak za nic nie chciało mu się wstać i zrobić cokolwiek. Coś podświadomie pchało go ku działaniu, lecz w końcu wrodzone lenistwo wzięło górę nad potrzebą działania.
- Co z tego, że nic nie pamiętam, nogi i dupa mnie bolą. Nigdzie nie idę. - mruknął krzywiąc się.
Zamknął oczy i zaczął zastanawiać się co powinien teraz zrobić. Najpierw się prześpi, to pewne. Ale co później? Nie pamiętał swojego imienia, nie wiedział skąd pochodzi i czemu się tu ocknął. I co do cholery robi tu to ciało? Zastanawiał się nad przyszłością, gdy nagle zawładnęła nim senność. Zsunął się niżej układając się wygodnie i oparł głowę o wystający korzeń.
Leżał tak przez dłuższą chwilę na wpółprzytomny. Nie mógł zasnąć, bo coś uwierało go w prawy bark. Ziewnął otwierając przy tym usta jak szpon śmierci widzący człowieka i przyrzekł sobie, że gdy tylko się obudzi zajmie się tym, i po chwili zasnął.

Oko, znów ten sam widok... Szara skóra, czerwona źrenica, a w niej odbijające się drzewo. O co chodzi? Nagle obraz znika i pojawia się widok śpiącego pod starym konarem żebraka. Podarte i poszarpane ubranie świadczyło, że musiał być w drodze od kilku dni. Widział burzę ciemnych, zakurzonych włosów opadających na ucho i oczy człowieka. Mężczyzna mimo, że młody i wysoki był nieźle wychudzony. Co on też musiał przejść? Miał zakrwawione lewe kolano i krew na twarzy. A ten sposób w jaki się położył. Od razu widać było, że śpi po raz pierwszy od jakiegoś czasu. Też sobie znalazł miejsce na sen... – nieznajomy skomentował to w myślach. Nagle zaswędziało go lewe ramię i odruchowo podrapał się. Co?! Leżąca postać podrapała się dokładnie w to samo miejsce marudząc coś pod nosem! Co jest?! Czy widział samego siebie?!



Spocony i zdyszany obudził się niemalże wstając na równe nogi. Czy to możliwe? Jak mógłby we śnie widzieć samego siebie?
Wstrząśnięty i zdezorientowany podjął decyzję, że jak najszybciej stąd odejdzie. Nie ważne gdzie. Musi stąd odejść…
Ponownie przeszukał leżące obok ciało, podniósł pistolet i sprawdził ile ma kul.
Prawie cały magazynek. Poza tymi paroma pociskami znajdującymi się w klatce tego gościa.
Szybko schował broń do kieszeni, butelkę umieścił w drugiej i pochylił się by zawiązać sznurowadło. Nagle szklane naczynie wypadło mu z kieszeni i poturlało się niemalże pod same wyschnięte drzewo. Stękając ze złości i zmęczenia mężczyzna poszedł w kierunku „uciekiniera” i pochylił się by go podnieść. Okazało się, że butelka leżała dokładnie w tym samym miejscu, gdzie on sam wcześniej spał. Zbieg okoliczności – pomyślał, podniósł naczynie i ponownie je schował.
- A co to? – mruknął widząc nagle mały, zielonkawy przedmiot z wystającymi kablami i lekko przerysowanym wyświetlaczem. Zresztą obudowa też nie była w najlepszym stanie. – Czy to ty mnie uwierałeś?
Nie zastanawiając się długo wziął to „coś”. Nie wiedział co to jest, ale być może uda mu się to gdzieś sprzedać czy chociaż wymienić. Schwycił małe urządzenie w palce i przypadkowo wcisnął jeden z guziczków. Wyświetlacz rozbłysnął na chwilę mieniąc się falą kolorów i po chwili ustabilizował się ukazując oczom mężczyzny zaskakujący widok.
Mężczyzna, aż krzyknął widząc to, co pokazało mu urządzonko.
Na wyświetlaczu widniała jego podobizna, a tuż pod nim napis „Znajdź i pomóż”.
Lecz nie to go zdziwiło najbardziej. Zaskakujący dla mężczyzny był fakt, że tuż obok zdjęcia mieścił się dokładny opis nieznajomego i jedno imię. Nathan.



ROZDZIAL III - CIEMNOŚĆ

- Czy… czy tak mam na imię? – zapytał cicho. – Czy to ja?
Nie wiedział czemu ten widok tak nim wstrząsnął, ale w imieniu tym było coś, co podświadomie kazało mu nie wyrzucać urządzonka. Chciał to uczynić, gdy tylko zobaczył to imię, ale palce same zacisnęły mu się na wyświetlaczu. Nie miał siły tego puścić. Ale jak „to” się nazywało? Z lekkimi wątpliwościami obniżył wzrok na przedmiot i głośno przeczytał jego nazwę.
- PipBoy 2000. A więc tak się nazywasz?
Dziwne, ale ta nazwa coś mu mówiła. Zastanawiał się nad tym chwilę, lecz nie mogąc nic wymyślić wpadł we wściekłość.
- NIE! – wrzasnął tak głośno jak tylko pozwalało mu spalone gardło. – Ta niewiedza jest wkurzająca! Jeśli zaraz nie stanie się nic co nie wróci mi pamięci, tak jak tu stoję, przyrzekam, że jak tylko kogoś spotkam, przygrzmocę mu tak w pysk, że to on zapomni kim jest!
Nie wiedział tego, ale wypity duszkiem RotGut zaczynał już działać. Zresztą nie tylko to zaczynało mu dokuczać. Po raz pierwszy od nie pamiętał kiedy zaczynało mu burczeć w brzuchu. Trza by cosik na ząb wrzucić. – pomyślał oblizując spierzchnięte od słońca wargi. Nagle wpadł mu do głowy dziwny pomysł. Z wykrzywioną grymasem złości twarzą odetchnął głęboko i jakby w transie nacisnął przycisk „Mapa”. Ekran zabłysł i po chwili ukazał jego położenie i najkrótszą trasę do najbliższej osady.
- Nie wiem, czy to dobrze ale zaczyna mi się to urządzonko podobać. – mruknął ironicznie i skierował się w stronę, którą wskazywał mu komputerek.


Zachodził już mrok, a nieznajomy wciąż nie mógł znaleźć nic co nadawałoby się do zjedzenia. Wprawdzie szukał co najwyżej godzinę, co spowodowane było nagłą i niespodziewaną niemocą, ale do tego nie przyznawał się nawet w myślach. Idąc w kierunku wskazywanym mu przez PipBoy’a do tej pory znalazł jedynie dwie jaskinie i pozostałości jakiegoś starego ogniska, najpewniej po jakimś handlarzu.
Sam piach i palące słońce – pomyślał z przekąsem. – A do tego… tej wioski pozostało jeszcze 112 km…
- Na jakie zadupie ja trafiłem!?
Pomimo początkowej wściekłości powoli zaczął przyzwyczajać się do swojej sytuacji. Wprawdzie nie podobała mu się świadomość utraty pamięci, ale po pewnym czasie doszedł do trochę bardziej optymistycznych wniosków. No, bo w końcu nie wiadomo co kiedyś robił, ani co widział. Może nawet to dobrze, że o czymś zapomniał. Kto wie, co zbroił w przeszłości. Wiedziony tą myślą szedł z lekkim uśmiechem wymyślając coraz to nowe historie ze swojej przeszłości. W końcu znudziło mu się to, gdy wystraszyło go burczenie własnego brzucha. Na dodatek zaczynał go już także boleć. Jedną ręką otaczając żołądek szedł coraz wolniej, w końcu zaczął zataczać się o własne nogi i niemal raz się o nie przewrócił. Nie chciał tego przyznać, ale jeśli nie wydarzy się cud, to będzie koniec…
- To twoja zasługa… - przed oczami mignęła mu jakaś kobieta.
- Co? – mruknął rozcierając oczy.

- Pamiętaj, nie możesz zrobić im krzywdy. To misja pokojowa.

- Za niebywałe zasługi walcząc w naszej sprawie zostajesz odznaczony…

Co się z nim działo? Potwornie wystraszony pojawiającymi się znikąd głosami rozglądał się wokół sprawdzając, czy to nie jakiś dziwny żart.
- Zdrajco! To twoja wina! – zobaczył stojących przed nim ludzi krzyczących na niego. Zobaczył też samego siebie jak klęczał patrząc się krzywo na tłum. Na swojej umorusanej od błota i krwi twarzy dostrzegł słaby uśmieszek. Nagle jeden z mężczyzn wystąpił z tłumu i krzycząc coś niezrozumiałego z całej siły rzucił w niego kamieniem. Nieznajomy zobaczył jak w spowolnionym tempie kamień leci wprost w jego głowę, lecz on nie wykonuje najmniejszego ruchu. Nie zamierzał się przed nim bronić! W chwilę później pocisk trafił go w szczękę powalając bez przytomności na ziemię.
Nieznajomy stęknął i rzucony niewidzialną siłą padł na plecy. Walcząc z potwornym bólem próbował wstać, ale nie miał siły.
Na dodatek z prawej strony dobiegł go jakiś dziwny, stłumiony szmer.

- To ty sprawiłeś, że stał się cud. Gdyby nie ty…

- Dlaczego musisz wszystko niszczyć? Gdziekolwiek się nie pojawisz ktoś musi ucierpieć!

- Nathan! Jak dobrze, że cię widzę!


- ODEJDŹ I NIGDY WIĘCEJ SIĘ TU NIE POKAZUJ! – ktoś na niego krzyknął. Usłyszał także coś więcej. Ten ktoś płakał… Przez niego?

Nieznajomy klęcząc chwycił się za głowę starając się opanować napływające znikąd wizję. Czuł, że zaraz głowa mu pęknie od ich nadmiaru…
Nagle dobiegający z daleka szmer zamienił się w jeszcze dziwniejszy, chichy klekot. Co to było?
Mrużąc oczy odwrócił głowę w tamtą stronę i zobaczył trzy cienie zbliżające się powoli do niego. Ale to nie byli ludzie… na pewno nie. A więc co? – pomyślał.
Niestety dowiedział się szybciej niż by tego chciał. Była to trójka dużych i dziwnych stworów ze szczypcami z przodu i długim, wygiętym ogonem na zadzie. Mężczyzna był pewien, że kiedyś je już widział. Coś podświadomie mówiło mu, że musi się bronić.
- Jedzenie… - szepnął słabo i sięgnął do kieszeni wyjmując wcześniej załadowany pistolet. Wycelował w zbliżający się powoli cień i pociągnął za spust.
- Mam nadzieję, że tego się nie zapomina. – mruknął i jedną ręką trzymając się za brzuch, wciąż klęcząc wystrzelił. Potworny huk zalał jego uszy przenikając do samego mózgu powodując lekki szok. Lecz ku jego zaskoczeniu stwór, w którego wystrzelił podskoczył nagle jak oparzony, po czym padł na ziemię w drgawkach.
- Krytyczny? – zapytał sam siebie, ale sekundę później zorientował się, że sam nie wie co to znaczy. Cholerna amnezja!
Nie zauważył nawet jak przez ten moment zawahania dwa pozostałe stwory rozdzieliły się zaczynając go okrążać, biegnąc coraz szybciej do niego i kłapiąc ogromnymi szczypcami. A on nie mógł zrobić nic. Walczył ze samym sobą o wykrzesanie tej resztki siły, która pozwoliłaby mu się obronić.
- Nie chcę zginąć jako pożywienie. – mruknął i po chwili dodał krzycząc: Już wolę paść z wyczerpania! – ostatnim zrywem podniósł broń i niemalże wrzeszcząc wystrzelił w nadchodzącego z prawej strony klekoczącego potworka. Odrzut sprawił, że ręka mimowolnie wystrzeliła mu w powietrze, a palce puściły pistolet pozwalając mu spać tuz obok. Padając wyczerpany za ziemię usłyszał przeraźliwy pisk i jakby odgłos łamanego szczypca. Nie zabił, ale przynajmniej trafił.
Kaszląc z wycieńczenia zdołał jeszcze odwrócić się na plecy i ujrzeć jak dwa stwory spokojnie się do niego zbliżają. Jeden pełen siły, drugi bez jednego ze szczypiec. Uśmiechnął się słabo widząc to. Podchodziły spokojnie jakby delektując się tym łatwym zwycięstwem klekocząc coraz głośniej. Nagle jeden z nich machnął ogonem i z niebywałą szybkością skoczył z uniesionym niebezpiecznie ogonem na odsłoniętą klatkę mężczyzny. Nieznajomy uniósł słabo rękę w rozpaczliwym geście obrony i poczuł nagle potworne uderzenie w prawą pierś. Jego siła rzuciła nim o ziemię jak szmacianą lalkę i obezwładniła na dobre. Zaczęło mu ciemnieć przed oczami. Delikatna, szara mgła zasłoniła mu spokojnie oczy. Mężczyzna ostatni raz słabo kaszlnął i odpłynął w krainę nicości. Tuż przed tym usłyszał w głowie ostatni głos.

- Czy ty zawsze musisz się poświęcać? Kiedyś doprowadzi cię to do… nie, nie chcę tego mówić. Ale proszę cię, nie idź!
- Wiesz, że muszę… Nie dali mi wyboru.
- To ty sprawiłeś, że stał się cud. Gdyby nie ty… to oni…A teraz odchodzisz… - ktoś zaczął płakać.
- Muszę i ty też musisz mi to wybaczyć. Ja jestem jednym z nich. Zrobiłem co się da i teraz muszę za to zapłacić. Wiedziałem w co się angażuję pomagając wam. Ale wiedz, że tego nie żałuję. Żegnaj i żyj długo. – dało się usłyszeć, że ostatnie słowa powiedział z zawahaniem i niepewnością.
- Nathan!
Mężczyzna obrócił się nieugięty i ostatkami sił nieznajomy zobaczył, że to był on sam. A więc naprawdę mam na imię Nathan – pomyślał odpływając w ciemność i po raz ostatni wypuścił z siebie powietrze.
Nie zdążył już zobaczyć, a raczej poczuć jak dwa stworki bawią się jego ciałem szturchając je radośnie kończynami i uderzając w nie ogonami klekocząc przy tym donośnie.

- Na pustkowiu życie nie ma żadnej wartości. Nie ważne jak się nazywasz, ani kim jesteś. Pustynia nie zapomni upomnieć się o twą duszę. Pamiętaj o tym… bracie.




KONIEC CZĘŚCI I



Dałbym to jako plik do ściągnięcia, ale ni cholery nie mogę na tym forum znaleźć opcji zamieszczania plików...

[Go Go Yubari]

Amnezja, niewiedza, gdzie się jest, dlaczego, kiczowate dywagacje o sensie życia. Tyle wywnioskowałam z czytania połowy Twojego "dzieła". Niedobrze się robi od tych wszystkich powtarzających się pomysłów, ciągłych zaników pamięci, przebudzenia w obcym, nieznanym miejscu. To NIE jest oryginalne.

Oko, szara skóra, szare białko i ciemna powieka. Tylko źrenica wyróżniała się swoją nienaturalną barwą brązu. Delikatny odcień odznaczał się na tle mrocznego tła. Jednak po głębszym przyjrzeniu na źrenicy odmalowywał się obraz.

Samo czytanie tego to męczarnia.

Rozdział 2. Co to? Piła? Bo dokładnie z tym mi się kojarzy -_-'

Co się ze mną stało? Gdzie jestem? - zapytał w myślach. Samotny i ranny ocknął się w nieznanym mu miejscu, co jednak nie było nie było najgorsze. Najbardziej bolała go świadomość, że… nic nie pamiętał.
(...)Omal nie krzyknął, gdy zobaczył leżące parę metrów od niego ciało. Zorientował się, że mężczyzna nie żyje po poszarpanym ubraniu na klatce piersiowej i pokrwawionym pistoletem leżącym tuż obok trupa...

Dużo powtórzeń "nieznajomy" "zobaczył" "zaczął" etc.

Sęk w tym, że nie poznałam Twojego bohatera. Nie polubiłam go, nie znam go, nie mogę się z nim utożsamić. Czuje do niego... NIC.

Ogólnie.
+ za interpunkcję. Przynajmniej szybko poszło to przeczytać bez większej katorgi dla oczu.

Reszta, tak jak napisałam. Pewnie masz to gdzieś, ale nic tak nie rozwija pisarza jak krytyka.

+ za odwagę.

[Ababeb]

Jestem zbyt leniwy, żeby to napisać, ale gdybyś kil znalazł/napisał fanfik "Gorkken Morkann" to bym się nie obraził. ^^

[ Dodano: Sob 17 Lis, 2007 21:58 ]
DOOM: Repercussions of Evil

John Stalvern waited. The lights above him blinked and sparked out of the air. There were demons in the base. He didn't see them, but had expected them now for years. His warnings to Cernel Joson were not listenend to and now it was too late. Far too late for now, anyway.
John was a space marine for fourteen years. When he was young he watched the spaceships and he said to dad "I want to be on the ships daddy."
Dad said "No! You will BE KILL BY DEMONS"
There was a time when he believed him. Then as he got oldered he stopped. But now in the space station base of the UAC he knew there were demons.
"This is Joson" the radio crackered. "You must fight the demons!"
So John gotted his palsma rifle and blew up the wall.
"HE GOING TO KILL US" said the demons
"I will shoot at him" said the cyberdemon and he fired the rocket missiles. John plasmaed at him and tried to blew him up. But then the ceiling fell and they were trapped and not able to kill.
"No! I must kill the demons" he shouted
The radio said "No, John. You are the demons"
And then John was a zombie.

[kilmindaro]

Jestem zbyt leniwy, żeby to napisać, ale gdybyś kil znalazł/napisał fanfik "Gorkken Morkann" to bym się nie obraził. ^^

Masz na myśli to:

++++++++++++++++++++++++++++

GORKEN MORKANN

++++++++++++++++++++++++++++
CLASSIFICATION: TAU LIGHT ENTERTAINMENT "N'ME"
PRODUCTION DATE: 628.M41
PRODUCTION COMPANY: BORK'ANAX PRODUCTIONS
NUMBER OF EPISODES: 27

SYNOPSIS:

Kod: Zaznacz cały

There's trouble brewing on a desert planet as Simmin' the Grot and Killina the Nob rally the Ork population to a great WAAAAAAAAGH against the Craftworld Eldar population on the surface. As the Ork force sacks the Eldar capital and loots the buildings, a great force of Necrons appears from the planet's moon. Now the WAAAAAAAGH, led by Simmin and Killina, must band together with the disembodied shard of farseer Eldrad Ulthran and defeat the Necrons, led by Eldrad's daughter Macha who is revealed to have been a Lord in disguise. Can Simmin's choppa chop up the heavens? See it in the action N'Me of the season! All of Tau is watching, don't miss out!

+++++++++++++++++++++
WARNING
POSESSION OF THIS XENOS PROPAGANDA HOLOVID IS CONSIDERED HERESY AND CONSTITUTES GROUNDS FOR IMMEDIATE EXECUTION
+++++++++++++++++++++

Thought for the day: Blessed is the mind too small for doubt.


, coś ze zbiorków Anonymousa czy kompletnie nową writefaggotrię mego autorstwa?

[ Dodano: Sob 17 Lis, 2007 21:59 ]

DOOM: Repercussions of Evil

EPIC WIN

[Ababeb]

coś ze zbiorków Anonymousa czy kompletnie nową writefaggotrię mego autorstwa?

Jedno z tych dwóch byłoby OK.

[Diann]

Amnezja, niewiedza, gdzie się jest, dlaczego, kiczowate dywagacje o sensie życia. Tyle wywnioskowałam z czytania połowy Twojego "dzieła". Niedobrze się robi od tych wszystkich powtarzających się pomysłów, ciągłych zaników pamięci, przebudzenia w obcym, nieznanym miejscu. To NIE jest oryginalne.

Wszystko co jest w dzisiejszych czasach nie jest oryginalne. Znajdź jakąś grę, film itp. które mają w sobie coś jeszcze nieodkrytego i jeszcze nie użytego. Takiego czegoś NIE MA, bowiem wszystko zostało już wymyślone...

Rozdział 2. Co to? Piła? Bo dokładnie z tym mi się kojarzy

Nie. Nawet nie oglądałem tego filmu.

Dużo powtórzeń "nieznajomy" "zobaczył" "zaczął" etc.

Wiem. To był największy problem. Powtórzenia...

Sęk w tym, że nie poznałam Twojego bohatera. Nie polubiłam go, nie znam go, nie mogę się z nim utożsamić. Czuje do niego... NIC.

To był wstęp. Początek. Preludium.
Jak można cokolwiek poznać po przeczytaniu/obejrzeniu samego początku. Wprowadzenia trwającego marną chwilę w porównaniu do reszty?

Ogólnie.
+ za interpunkcję. Przynajmniej szybko poszło to przeczytać bez większej katorgi dla oczu.

Reszta, tak jak napisałam. Pewnie masz to gdzieś, ale nic tak nie rozwija pisarza jak krytyka.

+ za odwagę.

Właśnie że mam to gdzieś. Dużo osób mówiło mi o powtórzeniach i kilku błedach, ale jeszcze nic o samym bohaterze.
A, no i takie jest przesłanie tego co piszę. Chodzi tu o problem, z którym dziś zmaga się rzesza EMO i zwykłych ludzi z troche mniej zniekształconą psychiką.
"Kim jestem i co mam robić w otaczającym nas świecie" lub "Jaki mam cel w życiu i czemu jest tak a nie inaczej."

[Boni]

Wszystko co jest w dzisiejszych czasach nie jest oryginalne. Znajdź jakąś grę, film itp. które mają w sobie coś jeszcze nieodkrytego i jeszcze nie użytego. Takiego czegoś NIE MA, bowiem wszystko zostało już wymyślone...

To oczywiste, że pewne zjawiska są zdeterminowane przez określone systemy normatywno-poznawcze. Nie oznacza to jednak, że nie istnieją inne, nieodkryte dotąd paradygmaty, dające nowe spojrzenie na otaczającą nas rzeczywistość.

Bardzo wiele zależy tu od indywidualnych cech jednostki, np. uduchowienie, kreatywność.
Patrz: Lisey's Story- to co było zwykłą łopatą, stało się symbolem niezwykłej, duchowej przemiany.

Jak można cokolwiek poznać po przeczytaniu/obejrzeniu samego początku. Wprowadzenia trwającego marną chwilę w porównaniu do reszty?

Są na tej ziemi artyści, którzy potrafią tego dokonać po dwóch, trzech zdaniach. Np. moja matka.

Właśnie że mam to gdzieś.

W takim razie dlaczego umieściłeś tutaj swój tekst? Chciałeś usłyszeć peany zachwytu?
Musisz pracować nad ekspresją. Obecnie nie jest ona najwyższych lotów.

Oto przykład:

Nieznajomy klęcząc chwycił się za głowę starając się opanować napływające znikąd wizję. Czuł, że zaraz głowa mu pęknie od ich nadmiaru…
Nagle dobiegający z daleka szmer zamienił się w jeszcze dziwniejszy, chichy klekot. Co to było?

Wizje - Pękanie głowy od ich nadmiaru - Szmer - Cichy klekot. Co to było?

W lakoniczny sposób przeskakujesz z jednej warstwy narracyjnej do drugiej. Nawet nie starasz się wyjaśnić czytelnikowi jaka jest relacja pomiędzy Wizją a faktem, że może ona wystąpić w nadmiarze. Szmer towarzyszący wizji został nakreślony dopiero w momencie przemiany w klekot. Czytelnik nawet nie zdążył przyswoić sobie faktu, że ów szmer w ogóle istniał.

Takie niuanse świadczą o tym, że nie przykładasz wagi do szczegółu, jesteś zniecierpliwiony i chcesz bardzo szybko posuwać akcję na przód. Twoje Preludium przeistacza się raczej w galopującą Uwerturę. Staraj się tego unikać poprzez spokojną analizę każdego faktu występującego na kartach Twej powieści.

To co tutaj umieściłeś nazwałeś "Częścią Pierwszą". Z dużą dozą prawdopodobieństwa mogę stwierdzić, że jeszcze nie nakreśliłeś jako takiej części drugiej. Na czym opieram swój wniosek? Na czystej empatii z sympatii

A, no i takie jest przesłanie tego co piszę. Chodzi tu o problem, z którym dziś zmaga się rzesza EMO i zwykłych ludzi z troche mniej zniekształconą psychiką.
"Kim jestem i co mam robić w otaczającym nas świecie" lub "Jaki mam cel w życiu i czemu jest tak a nie inaczej."

Ech, wszystko wynika z braku odpowiedniego impulsu, który motywowałby do działania.

Anyway, nie chce mi się tego tematu drążyć. Adieu

[Diann]

Właśnie że mam to gdzieś.

W takim razie dlaczego umieściłeś tutaj swój tekst? Chciałeś usłyszeć peany zachwytu?
Musisz pracować nad ekspresją. Obecnie nie jest ona najwyższych lotów.

Wiedziałem, że źle to napisałem. Zorientowałem się po chwili, ale nie chciało mi się zmieniać.
Mam to gdzieś = Przyjmuje to do serca