Grzybek Z Octu pisze:Tempura wcale nie będzie tu offtopem. Też poluję na dobry przepis. Gotuję nienajgorzej, ale na japońskiej kuchni nie znam się wcale (nie jara mnie to jakoś bardzo). Mimo to, naoglądałem się mnóstwa filmików na yt jak zrobić *prawdziwą* tempurę: rzecz jasna każdy przepis jest inny. Niektóre sprawdziłem, ale żadna tempura nie wyszła mi tak chrupiąca i lekka jak w sushi barze. Podejrzewam, że bardzo istotna jest lodowata woda a jeszcze bardziej opanowanie samej techniki panierowania/smażenia.
mroczna sarna pisze:Ostatnio, na zlocie pod Warszawą, zrobiłem japońskie śniadanie dla 30 osób. Zell się uparł, żebym zrobił (przywiozłem maszynę do gotowania ryżu), choć mówiłem mu, że ludziom smakowało nie będzie
Dlaczego założyłeś, że ludziom to nie podejdzie? Czy ta kombinacja smaków jest poza Japonią ogólnie przyjęta za wstrętną, że tylko hardkorowcy mogą się pokusić o spróbowania, tak jak np azjatycki Balut?
natto
miso
Wygoglowałem. Fraza "sfermentowana soja" nie zachęciłaby mnie do spróbowania, ale jak bym miał okazję, to zrobiłbym to z szacunku dla produktu, który ma jakąś tradycję.
jakieś 80% ludzi wywaliło swoje porcje do smieci.
To już jest skurwysyństwo, naprawdę przykre. Współczuję tego doświadczenia. No chyba, że coś spaprałeś i było obiektywnie nie do przełknięcia. To wtedy nie współczuję i dobrze Ci tak.
Chodzi o to, że tempura nawet nie stała koło zdrowego jedzenia. Ja, mimo, że kusiło - nie jadałem tak tłustych rzeczy, raczej z dala od głębokiego oleju i ramenów się trzymałem. No, ale co kto lubi. Tak w ogóle, to tempura (a w zasadzie sposób przygotowania, ciasto i głęboki olej) jest wpływem portugalskich podróżników.
Założyłem, bo tradycyjne japońskie śniadania, są jak tradycyjne japońskie desery - specyficzne. Czy przyjęto je za wstrętne, tego nie wiem; po prostu Japończycy takim natto karmią już połtoraletnie dzieci, przyzwyczajając je do tego charakterystycznego smaku i niezbyt przyjemnego zapachu. Ja nie miałem żadnych problemów z przyswojeniem sobie tych specjałów, ale wiem, że mało któremu Europejczykowi przeszłoby to przez gardło.
Eeee tam, zaraz skurwysyństwo. Stało się dokładnie tak, jak przewidziałem - czyli na sam widok ciągnących się ziarenek i ich zapachu, większość podziękowała. Zdziwiła mnie jednak niechęć do wakame w miso - akurat w grupie ludzi, którzy podobno tak kochają wszystko co japońskie, myślałem, że takie rzeczy jak nori czy wakame będą uwielbiane.
No i nie było mi przykro, że ludziom nie smakowało, tylko odezwało się moje wychowanie - za młodu nauczono mnie, że jedzenia się nie wyrzuca i to stąd moja reakcja.
Fajnie, że napisałeś, iż spróbowałbyś choćby dla poszanowania tradycji. Wychodziłem z takiego samego założenia, mieszkając w Japonii.
